Nadat ik op 24 december heel onverwacht afscheid moest nemen van poes Annick, wilde ik meteen een andere kat adopteren. Na Annick, Bommel en Coco natuurlijk weer een asielkat. Het werd kater Dennis. Een enorme zwarte kater die heel hard kon snorren. De naam Dax vond ik leuker en beter bij hem passen. We moesten even aan elkaar wennen. En ik kwam er al heel snel achter dat hij wat benauwd is aangelegd. Via dierenopvang Vlaardingen kon hij naar de dierenarts die na foto's (en filmpjes die gemaakt had bij benauwdheidsaanval) dat Dax astma heeft. Hij heeft kuurtje gehad en moet dagelijks salbutamol zodat hij gemakkelijker kan ademen. Waarschijnlijk de rest van zijn leven. Maar aanvallen heeft hij niet meer gehad. Energie des te meer. Dax vindt de tuin geweldig. Ligt het liefst voor de poort te loeren of er geen kat voorbij komt. Dan is hij helemaal opgewonden, krijgt hij hanekam op zijn rug en bijbehorende dikke staart. Maakt dan meteen even heel duidelijk dat deze tuin van hem is. (Denk ik.) Komt daarna heel trots naar mij toegelopen om acuut weer om te keren en terug naar de poort te sprinten. Hij weet wat hij wil, het lijkt alsof hij al veel langer dan 6,5 week bij me woont.