In het asiel noemden ze me Clay. Ik was daar heel rustig en afwachtend. Ik vond het eerlijk gezegd maar een beetje eng allemaal, en zat het liefst verstopt in een holletje of mandje. Of ik sprong helemaal op de hoge vensterbank om uit het raam te kijken.

Op 7 november 2019 kwamen mijn nieuwe mensen mij ophalen. Dat vond ik ook best eng hoor!
De eerste dagen heb ik me tactisch verstopt gehouden op de kattenbak op de badkamer. Je weet tenslotte maar nooit wat voor gevaar er loert! Na een paar dagen bleek de kust veilig te zijn en ben ik op verkenningstocht gegaan.
Inmiddels ben ik helemaal gewend aan mijn nieuwe huis en mijn nieuwe mensen.
Als ik me even terug wil trekken voor een lekker dutje dan spring ik op de allerhoogste kast zodat ik rustig kan slapen. Als ik niet slaap dan speel ik graag met balletjes. Ik kan echt heel goed voetballen hoor ik mijn mensen steeds zeggen.
Verder hou ik óntzettend van knuffelen en kriebelen, vooral over mijn buik (zoals je ziet op de foto's). Het liefst lig ik dan tussen mijn twee mensen in zodat ze me allebei tegelijk kunnen kriebelen (zoals het hoort natuurlijk).

Ik wil de lieve vrijwilligers in het asiel graag bedanken dat ze zo goed voor me hebben gezorgd, en dat ze een goed huis voor me hebben gevonden waar ik me zo thuis ben gaan voelen.

Dikke knuffel van BERT