In juli 2019 ging het dan eindelijk gebeuren: we gingen verhuizen en mochten eindelijk een huisdier in huis. Ik had al maanden gekeken op ikzoekbaas, en had al die tijd al een oogje op Rakker. Een knuffelige, rustige binnenkant. Klein detail: hij heeft kattenaids.
Misschien dat hij daarom nog beschikbaar was toen we in augustus klaar waren om te komen kijken. We werden begroet door een heel betrokken vrijwilliger. Ze was blij voor Rakker dat hij bezoek had, maar ook een beetje bang dat ze misschien wel afscheid moest nemen.
Tijdens de kennismaking was Rakker precies zoals hij was beschreven: een beetje verlegen, rustig, heel kalm en hij werd toch wel heel graag gezien. Met een beetje geduld kreeg hij zijn eerste aaitjes en we wisten het zeker. Dit was onze kat.

Nu, bijna een half jaar later, begrijpen we heel goed waarom zijn fan in het asiel tranen liet bij het afscheid. Neko ligt elke avond op schoot gekruld en volgt me naar elke ruimte in het huis. Hij heeft inmiddels al iets meer interesse in speeltjes, vooral balletjes en veertjes. Maar toch komt hij weer op schoot uitrusten na een minuut inspanning. En hij kan kunstjes leren! We hebben hem al zover dat hij zit, high fives geeft en zelfs op commando van het aanrecht springt.

We merken er niets van dat hij aids heeft. We weten dat het helemaal fout kan gaan als hij eenmaal ziek wordt, maar in de tussentijd is zijn aanwezigheid alle tranen in de toekomst meer dan waard. We hopen hem nog heel veel jaartjes op schoot te horen spinnen (en dat kan hij hard!)

Heel erg bedankt voor al jullie goede zorgen en kopjes aan de fanclub!