Op dinsdag 14 augustus haalden we samen met onze twee kleindochtertjes onze nieuwe huisgenoot Tinus op bij Dierenopvang Doornakkers in Eindhoven. Ons katertje is op dat moment acht maanden. De meisjes verheugden zich op Tinus, maar die liet zich nog zo min mogelijk zien. Telkens verstopte hij zich ergens. Begrijpelijk als je in zijn papieren leest hoe hij, zes maanden oud werd binnen gebracht. Hij was uitgedroogd, had kale plekken, ondervoed en miste een stuk van een hoektand. Hij had ook de niesziekte gehad en zijn oogjes bleven soms tranen. Tinus hield altijd heel nauwlettend onze voeten in de gaten en liep er met een grote boog omheen, ze geen moment uit het oog verliezend. We vermoeden dat hij eerder op een vervelende manier kennis heeft gemaakt met iemands schoenen.
Er ging een tijdje overheen en Tinus liet zich niet aanraken en bleef zich verstoppen. Mijn man zonk de moed in de schoenen: zou Tinus dat altijd blijven doen? Je wilt toch een kat voor de gezelligheid? De eerste tijd hielden we de ruimte voor Tinus beperkt tot keuken en serre, hij kwam tenslotte ook van een kleine ruimte (hok en kleine speelkamer) vandaan. Op een gegeven moment deden we ’s avonds de deur naar de zitkamer open. Stukje bij beetje ging ons katertje op verkenning en vond een beschut plekje waar hij alles kon overzien. Vooral de TV programma’s vond hij interessant. Toen wij op een avond zaten te kaarten zette ik een stoel wat verder van tafel en jawel, hij sprong er op om te kijken wat we aan het doen waren en vond het bijzonder interessant.
We zijn nu vijf maanden verder en Tinus is goed gesocialiseerd. Hij zit graag waar wij zitten en volgt mij overal. Soms komt hij uit zichzelf bij mijn man of mij op schoot zitten, niet te lang, en laat zich graag kroelen en aaien. Als Tinus zich verveeld en vindt dat ik te lang achter de computer zit of voor de TV, komt hij me uitdagen om te spelen. Soms laat hij zich oppakken, dat maakt het voor mij gemakkelijker nu hij weer last van zijn oogjes heeft. Daarom durfde ik met hem naar de dierenarts te gaan voor een onderzoek. Hij bleef heel rustig in zijn reismand en bij de dierenarts liet hij zich gewillig onderzoeken. Op dit moment geef ik hem drie/vier keer per dag oogdruppels en dat ondergaat hij stoïcijns. Gelukkig maar, ik was even bang dat hij weer schichtig zou worden, maar blijkbaar vertrouwt hij mij.
Tinus is een fijne en gezellig huisgenoot en we zijn heel blij met hem. Hij heeft het nog niet zo op visite en gaat de kleinkinderen nog uit de weg. Dat vinden de kinderen jammer, maar ze hebben eindeloos geduld met hem dus dat gaat ook vast goed komen.
Wilma Stofmeel