Luuk hebben we inmiddels al heel wat jaren. Toen we hem ophaalden was het liefde op het eerste gezicht tussen hem en mijn vriend. Lief en aanhankelijk was hij. Eenmaal thuis een cat from hell, al grommend en blazend at hij zijn bakje leeg en was niet meer te aaien en aan te raken. Ws was hij in het asiel nog te zeer onder narcose om zijn ware aard te tonen, hij was net voor onze komst gecastreerd en nog wat suf. Met veel liefde geduld en tijd is Luuk wel wat rustiger geworden en kunnen wij hem wel aaien als er maar goed op zijn lichaamstaal gelet wordt. Bezoek en met name kinderen vragen we altijd maar om van hem af te blijven hoe enthousiast hij ook op ze af komt. Dat is het dubbele aan hem hij komt heel enthousiast en aanhankelijk op je af en na de minste of geringste aanhaling kan dat meteen ook al weer over zijn. Na al die jaren nog steeds. Maar wij houden van hem en kunnen met hem om gaan dus hij mag zijn zoals hij is. Hoewel we ons steeds meer gaan realiseren dat hij toch maar erg goed bij ons zit. Kan me heel goed voorstellen dat bijvoorbeeld in een gezin met kinderen dit echt geen leuke plaatsing was geworden en hij op ten duur een moeilijk plaatsbaar dier geworden zou zijn. En hij heeft al zo veel mee gemaakt, dat kan niet anders als hij zulk gedrag nog steeds na al die jaren laat zien.