Op een dag besloot ik maar weer eens een kijkje te gaan nemen in het dierenasiel. Ik had op dat moment geen hond meer en wie weet...
Het asiel zat vol en terwijl ik langs de hokken liep, zag ik een klein zwart, bang hondje. Ik besloot naar binnen te gaan. Het hondje keek me aan en sloot me in zijn hart. Ik hurkte en praatte zachtjes tegen het hondje. Hij kwam langzaam naar me toe, kroop op mijn schoot en legde zijn kop op mijn schouder. Liefde, wat is het toch eenvoudig! Ik zei: "Wil je met me mee naar huis?" En wat er toen gebeurde? Het hondje drukte zich helemaal tegen me aan en zuchtte!
Mijn lieve, trouwe Sandor, is veertien jaar bij mij gebleven, tot hij de laatste adem uitblies. Als je mij zag, dan zag je Sandor, onafscheidelijk. Sandor kreeg later een vriendje. Boaike, gered van mensen die vier grote Mastiffs hadden. Boaike was helemaal van slag en mocht ook mee naar huis. Later zag ik in het dierenasiel foto's van Boaike. Dus daar had hij ook al gezeten. Boaike, een vreselijke lieve hond, vriendelijk en heeft nog nooit iets fout gedaan. Ook hij is 15 jaar geworden. Beide honden uit het asiel, beide waren ze geweldig en ontzettend lief en trouw.