Half november 2005 heb ik Pinkie (toen nog naamloos) uit het asiel gehaald. Ik woonde in een flat en wilde heel graag 2 katten maar helaas was er maar 1 doodsbange poes die in een flat kon, de rest van de asielkatten waren al aan buiten gewend. Pinkie was vreselijk bang maar omdat ze nog maar, geschat, 5 maandjes oud was moest ik vooral geduld hebben, haar d'r gang laten gaan en niets forceren. Thuis zat ze alleen maar onder het bed en durfde er absoluut niet onder uit. Na een week of 5 heb ik een 2e kat gehaald (nu via iemand die van haar (flat)katten af moest door een allergie) en Pinkie knapte helemaal op: ze werdt socialer, kwam soms stiekem in de huiskamer kijken en keek minder bang uit haar oogjes. Inmiddels zijn we bijna 12 jaar samen en ze is super lief! Ze is niet bij ons weg te slaan en wil het liefst de hele dag aandacht. Inmiddels wonen we niet meer in een flat en kunnen de katten lekker naar buiten. Ze is dan ook vaak in het wieland achter het huis te vinden ❤